Psalmen 129-131

Het Boek

Laat Israël het volgende zeggen:
sinds de tijd dat ons volk ontstond,
zijn wij onderdrukt.
² Van het begin af aan
hebben zij ons in moeilijkheden gebracht,
maar zij hebben ons niet overwonnen.
³ Zij hebben ons onderdrukt
en zelfs gemarteld.
⁴ Maar de Here, die rechtvaardig oordeelt,
heeft de touwen waarmee de ongelovigen
ons hadden vastgebonden doorgesneden.
⁵ Alle volken die Jeruzalem haten,
zullen te kijk worden gezet en wegvluchten.
⁶ Zij lijken op gras dat op de daken groeit
en al is verdord voor het wordt uitgetrokken.
⁷ Het kan zelfs niet meer als hooi dienen.
⁸ Voor zulke mensen geldt niet de zegenwens:
‘Ik bid dat de Here u zegent.’
Ook niet:
‘Wij zegenen u in de naam van de Here.’

Ik zit zo diep in de put, Here,
en ik roep naar U.
² Luister naar mij, Here.
Laten uw oren naar mij luisteren.
³ Here, als U al onze zonden blijft onthouden,
kunnen wij immers niet blijven leven?
⁴ Maar ik weet dat U vergeeft,
zodat iedereen ontzag voor U zal hebben.
⁵ Ik verwacht alles van de Here.
Ik ken zijn woord en heb er alle vertrouwen in.
⁶ Ik zie uit naar de Here.
Ik zie naar Hem uit met nog meer verlangen
dan de nachtwachter uitkijkt naar de nieuwe morgen.
⁷ Laten de Israëlieten al hun vertrouwen op de Here stellen,
want de Here is rijk aan goedheid en liefde.
Hij zorgt voor de bevrijding.
⁸ Hij zal het volk Israël bevrijden
van al zijn zonden.

Here, ik stel mijzelf niet boven anderen
en kijk niet trots om mij heen.
Ik bemoei mij niet met zaken die te hoog gegrepen zijn
of die ik niet kan begrijpen.
² Innerlijk ben ik tot rust gekomen
en ik houd van de stilte.
Zo rustig als een kind zit op zijn moeders schoot,
zo rustig voel ik mij van binnen.
³ Laat het volk Israël al zijn vertrouwen op de Here stellen,
nu en voor altijd.